WOW wat een week!!!

Hi guys!!

Bereid je maar vast voor, want hier komt me toch een loei van een verslag aan! Echt niet te filmen. We hebben deze week zoveel meegemaakt dat we gewoon geen tijd hebben gehad om op internet te gaan. We hebben weer van alles meegemaakt. Dus bereid je voor. Zet je bord eten en wat drinken bij de computer, neem een comfortabele stoel en ga er goed voor zitten. Hou je vast want hier gaan we dan!!!! (haha)

DE FOTOOS KOMEN ER ZO SNEL MOGELIJK AAN!!!!!!

Zondag 12 februari
Vandaag had ik 3 jaar en 1 maand verkering en was mijn schoonmama (Francien) jarig. Daarnaast zouden we eigenlijk op internet komen, maar dat verhaal ging helaas niet op. We hadden de hele dag een beetje liggen lammen thuis, want ik voelde me nog steeds beroerd (nog steeds diaree). Rond 16.00 uur waren we klaar om naar het hotel te gaan.We zouden pas rond 17.00 online komen, maar we wilden nog even op ons gemak foto’s op de site zetten. Achteraf gezien is het maar goed dat we zo vroeg zijn gegaan, aangezien internet het dus niet deed. Natuurlijk waren wij vergeten dat het buisness centre op zondag eigenlijk gesloten was, maar wij dachten dat dan internet het dan toch wel zou doen. Maar helaas pindakaas. Toen ik ineens iemand uit dat hok zag komen ben ik er toch maar even naar toe gelopen. Ik had namelijk wel verbinding met het netwerk, maar ik kon niet op internet. Dus maar even gevraagd hoe dat dan precies zat. Hij snapte er natuurlijk niets van dus ik die computer daar aangezet en toen kregen we de melding dat 1 van de netwerkkabels niet zat aangesloten. Degene die daar eigenlijk over gaat was vrij, maar ze zouden hem wel bellen. Helaas nam hij niet op en aangezien verder niemand in het hele hotel er verstand van had (jaja erg handig!!) konden we dus niet op internet. Nathalie was ondertussen al met het thuisfront aan het bellen. En daarna werd ze op ons indo-nummer gebeld (dat is mijn foon) door Bas, haar vriend. Maar ik baalde zo dat ik had bedacht van nou dan gaan we wel naar het internetcafé……
Nath liep achter mij en aangezien aan het bellen was liep ik een beetje voor haar. Maar op een gegeven moment toen ik bij het internetcafé aankwam was Nathalie er niet meer. Ik had nog gekeken toen ik de straat overstak of Nath achter mij liep en toen liep ze er nog, maar ineens was ze er niet meer. Ik heb nog zeker een kwartier daar buiten op haar staan wachten en nog teruggelopen naar het kruispunt enzo, maar ze was nergens meer te bekennen. Toen wilde ik haar bellen, maar SHIT, Nath had mijn telefoon nog!!! Daar stond ik dan, zonder telefoon en ik wist niet waar Nath naar toe was. Dus toen ben ik maar naar zo’n hokje gegaan waar je kan bellen. Ik moest natuurlijk mijn nummer hebben, want dat wist ik niet en Nath haar nummer ook niet want dat staat in mijn telefoon en die had ik natuurlijk niet. Dus eerst wilde ik naar Rick bellen of hij mij even mijn indo-nummer kon geven. Maar in die telefooncentrale kon ik niet internationaal bellen. Nadat ik aan verschillende indo’s had uitgelegd dat ik echt dringend moestt bellen hebben hun voor mij geprobeerd te achterhalen welk nummer ik dan moest bellen om met Nederland in contact te komen, maar ook dat werkte helaas niet. Dus toen heb ik die jongens maar even heel lief aangekeken en heb ik met hun mobiele telefoon naar Nederland (Rick) gebeld. Omdat ze zagen dat ik toch wel een beetje overstuur was, hoefde ik hun niets te betalen, dus daar was ik wel heel erg blij mee. Daarna met de centrale naar mijn telefoon gebeld. Bleek dat Nath alweer thuis was. Maar goed, ik zat naast het internetcafé dus ik had zoiets van ja, dan ga ik toch maar op internet.. Toen ik naar huis wilde, goot het pijpenstelen. Natuurlijk had ik geen plu bij. Dus dat was balen. Ik stapte in een ankot (dat is zo’n taxibusje) en toen die mij af had gezet goot het nog harder. De straten stonden blank en de straat waar ik moest lopen was stikdonker, met als gevolg dat ik wel een keer of 10 in een diepe plas ben gaan staan! Daarnaast was ik natuurlijk helemaal doorweekt en ook mijn laptoptas was behoorlijk nat. Gelukkig viel de schade mee en was mijn laptop maar een klein beetje nat. Eenmaal thuis moest ik van Thea eerst onder douche en mocht ik daarna pas komen eten. Nadat ik had gegeten ben ik ingesmeerd door 1 van de bediendes met chinese olie. Daar word je lichaam helemaal warm van. Ik had een paar dagen hiervoor ook al zo’n massage gehad, en toen mijn hele lichaam, omdat ik me zo ziek voelde, maar nu wilde ik alleen maar mijn rug, aangezien ik daar ook last van had. Daarna heb ik nog even met Rick gebeld en natuurlijk ook met Francien om haar te feliciteren met haar verjaardag! En toen was het tijd om naar bed te gaan.

Maandag 13 februari
Vandaag was de dag dat ik echt helemaal les zou geven aan de 6th grade (groep 8). Het was best een beetje spannend aangezien ik absoluut niet wist hoe de kinderen zouden reageren op mijn manier van lesgeven. Nou, die eerste klas dat ging dus niet zo lekker. Want de kinderen spraken slecht engels, en ik had zoiets van, hallo zelfs in groep 6 spreken ze beter engels dan jullie doen. Dus ik had een beetje gepreekt tegen de klas, dat spreken echt nodig is om Engels leuk te gaan vinden. En wat ik heel erg merk is dat de kinderen gewoon bang zijn om Engels te praten. Ze zijn heel erg bang om fouten te maken, en dat merken we niet alleen bij de kinderen, maar ook bij de leerkrachten (althans bij een aantal). Dit is ons later ook verteld door iemand die op de universiteit heeft lesgegeven. Deze kinderen worden opgevoed met het feit dat het erg is om fouten te maken. En dat is duidelijk te merken. De kinderen kunnen opzich best een aardig woordje engels, maar ze durven het niet te praten, omdat ze bang zijn dat ze fouten maken. Maar goed. Ik had dus behoorlijk gepreekt tegen de eerste klas en nadat de les over was hadden we tussenuur dus heb ik even met mr. Slamat een beetje nagepraat over de les. Wat blijkt nou, dat die kinderen helemaal niet vanaf de kleuters engels hebben gehad, maar dat ze pas sinds groep 6 engels hebben. Heel fijn!!!! Dus ik ga keihard zitten preken tegen die klas en dat was niet nodig geweest als hij gewoon gezegd had dat ze nog niet zolang engels hebben als de rest! Ik was best een beetje pissed op hem, want ik vind dat dat erg belangrijke informatie is! Dat kan je toch niet vergeten om te vertellen, ik snap dat niet! Maar goed. Daarna moest ik dus nog een groep 8, en gelukkig ging dat een stuk beter! Nu kon ik natuurlijk veel beter inspelen op de situatie en heb ik alles heel anders aangepakt. De kinderen vonden het nu (zeker weten) een stuk leuker!
Na school moest ik meteen naar huis want ik moest naar de dokter. Aangezien ik deze nacht een keer of 10 naar de wc was geweest werd het toch maar eens tijd voor een dokters bezoek. Ik hoefde niet naar zijn praktijk, maar mocht langskomen in zijn thuispraktijk, en die was erg dichtbij. Toen ik had uitgelegd waar ik allemaal last van had, ging hij me onderzoeken, hij wilde even kijken!!!! Ik denk… EVEN KIJKEN???? Ik was al bang dat hij met een lampje aan de onderkant naar binnen zou moeten kijken ofzo (brrr het idee alleen al…) maar gelukkig viel het mee. Ik mocht mijn kleren gewoon aanhouden! Hij heeft mijn buik onderzocht en mijn hartslag en bloeddruk gemeten. Dat was gelukkig allemaal goed. Ik had een bacteriele infectie en dat schijnt behoorlijk normaal te zijn voor toeristen in de tweede week. Ik was erg verbaasd want noch ik, noch Thea, noch Nathalie (die mee was om te zien hoe zo’n dokter hier is hahaha) hadden niet verteld dat vorige week toen ik het kreeg mijn tweede week was. Hij schreef mij wat medicijnen voor (alweer, ik lijk wel een lopende pillenfabriek) en toen moest ik betalen (maar een schijntje vergeleken bij Nederland) en kon ik naar huis. De man van Thea heeft voor mij de medicijnen opgehaald bij de apotheek. 3 verschillende soorten wel te verstaan!!!!!
2 van deze soorten zou ik 5 dagen lang, 4 keer per dag moeten slikken. Die andere (tegen de krampen) hoef ik alleen maar s avonds te nemen, aangezien ik alleen in bed last heb van krampen. Dat 4 x per dag is trouwens echt irritant, maar goed. Dat is omdat de meeste mensen hier 4 keer op de dag eten, omdat ze zo vroeg opstaan. Maar aangezien ik dat niet echt gewend ben moet ik daar echt aan denken.
Maar goed. Ik ben trouw begonnen aan mijn medicijnen in de hoop dat ik er dan zaterdag eindelijk vanaf ben.
Verder hebben we niets meer gedaan die dag.

Dinsdag 14 februari
Vandaag was het valentijnsdag. Helaas moesten wij dat hier samen vieren ipv met onze lovers!!! Dat viel best een beetje tegen, maar helaas het was niet anders. Vandaag moest ik aan de 5th grade (groep 7) lesgeven. Dat ging best goed. Na de eerste helft van de les was het lunchpauze. Nath en ik waren onze lunch vergeten en toen bedachten we dat we wel wat lekkers lusten van de kraam die van school is. Onderweg daar naar toe kwamen we Mr. Ronny tegen en we vonden het wel verstandig om hem mee te nemen, aangezien hij ons kon uitleggen wat het allemaal betekend en is. We dachten dat het maar een klein kraampje was, maar het waren er nog meer. Bij 1 kraam kon je ook echte maaltijden bestellen, dus Nath en ik bestelden gefrituurde kip met friet. Ik betaalde PER ONGELUK met mijn linkerhand!! Echt toen ik mijn geld gaf en die man raar zag kijken wist ik het!!! Echt super dom. Je mag hier namelijk de mensen niet met links betalen, aangezien in dit land, links de hand is waarmee je je billen schoonmaakt. En aangezien hun dat hier niet doen met wc papier, maar met water snap je wel waar zie die hand dan voor gebruiken!!! Hahahahaha………
Maar goed. Nadat we hier natuurlijk weer rijkelijk om hadden gelachen, wilde we blijven wachten tot het klaar was, maar dat hoefde niet zei Ronny. We moesten in de lerarenkamer gaan zitten en dan zouden ze het brengen. Toen we in de lerarenkamer aankwamen en ik op het rooster keek, omdat ik niet wist hoelaat de les weer zou beginnen, zag ik dat we nog 7 min hadden. Mr. Slamet greep meteen zijn kans en zei dat ik maar gewoon rustig moest lunchen en dan zou hij de les wel afmaken. Volgens mij vind hij het nogal moeilijk om zijn klas af te staan, maar dat is dan jammer voor hem. Maar ik heb wel gezegd dat dat goed was. En dat was maar goed ook, want toen werd er op het raam geklopt. Daar was ons eten! Een vol bord met kip en friet en 2 flessen saus. We hebben erg gelachen (zie foto) want er zat ipv bestek, stokjes bij ons eten! We hebben (aangezien Nath geen les meer had en Mr. Slamet mijn les had overgenomen) op ons gemak zitten eten en daarna wilde ik nog snel wat op het whiteboard schrijven. Maar, doos dat ik ben, schrijf ik met een watervaste stift op dat bord!!!!!! AAAAAHHHHH ik dacht dat ik wel door de grond kon zakken. Gelukkig waren er geen leraren binnen, maar ik ben toch maar (zo eerlijk als ik ben) naar Ms. Melly gegaan. Ze kon er gelukkig wel om lachen, dus daar was ik erg blij om. We hebben ook nog even gevraagd wanneer onze “uniformen” binnen zouden zijn. Ze dacht dat ze deze week wel een keer zouden komen. Ook heb ik nog gevraagd waar de boeken waren die wij de school hebben gegeven. Aangezien wij die de eerste week hebben gegeven en ze nog steeds niet in de bieb stonden. Dat zou ze nog doen zij ze, daar had ze nog geen tijd voor gehad, maar ik ga aan het eind van de week nog even kijken of ze ze nog heeft anders breng ik ze zelf wel weg, want dit heeft geen nut zo!!! De meeste leraren weten nu niet eens dat er een leuke methode voor ze is! Dus, maar goed.
Daarna ging ik naar boven, want ik had nog een andere groep 7 les te geven. Deze heb ik lekker wel helemaal gedraaid en de kinderen vonden het hartstikke leuk! We hebben een spel gedaan in het engels. Mr. Slamet ging zijn lessen voor de dag erna voorbereiden dus die heb ik de hele les niet gezien, dus dat was ook wel fijn. Ze deden allemaal goed mee en deden erg hun best om Engels te praten!! Kei leuk. Toen de les was afgelopen werd ik overstelpt met huiswerk. Ik heb namelijk 4 diary’s (zoals ze dat hier noemen) meegekregen waar ik in moet schrijven. Je moet dat zien als een vriendenboekje waar je je adres e.d. in moet schrijven en natuurlijk wilden ze allemaal een foto van mij! Haha. Gelukkig staan er op mijn laptop behoorlijk wat foto’s dus kan ik er makkelijk 1 uitkiezen. Ik moet alleen nog ff kijken of dat ik hem mag printen op school, maar dat zien we dan wel weer. Maar goed. Nadat ik alle boekjes in ontvangst had genomen, kwam ik weer in de lerarenkamer en zag tot mijn grote geluk, dat mijn schrijfwerk met de watervaste stift netjes van het bord was afgehaald. Alleen niet door Ms. Melly. Nathalie vertelde dat mr. Ronny dat gedaan had. Wat blijkt namelijk. Als je met een white board marker over de watervaste stift gaat, kun je het er zo afvegen!!!! (Dus als iemand dat ooit nog per ongeluk doet, hoef je je geen zorgen meer te maken, want dit is de manier om het te verwijderen!!!!) Nu stond ook de radio aan. Wat blijkt namelijk, dat er iedere dag rond 1 uur Nederlandse muziek wordt gedraaid. We hebben ons natuurlijk weer kapot gelachen, want wat kwam er op de radio…… Mama…. Jij bent de liefste van de heeeeeeleeeee wereld hahaahahh en wij maar meebleren!!! De leraren kwamen allemaal kijken wat wij aan het doen waren. Daarna kwam ook nog Gordon, met Ik hou van jou…. Alleen van jou ….. Haha we hebben ons echt voor schut gezet maar goed. We hebben wel weer gelachen (natuurlijk).
Thuis aangekomen besloten dat we nog maar eens een bezoekje zouden brengen aan de mall, want een groot gedeelte van onze snaai was alweer op. Dus wij opzoek naar de goede ankot. Maar aangezien we de bekende ankot kalapa dago nergens zagen zijn we maar in een andere gestapt. Eerst ging ik natuurlijk vragen of hij wel naar die straat reed. Ik zei netjes Jalan sjampelas (zoals je het uitspreekt) hij knikte ja en daarna begon hij kei hard te lachen. Wat blijkt nou. Het is Jalan sjamplas haha, dus die zullen ook wel gedacht hebben. Maar goed. Eenmaal in de Mall aangekomen zijn we eerst naar de supermarkt gegaan, waar Nath een overheerlijke magnum heeft gekocht. Ik had niet zo’n zin in ijs, dus ik had een lekker koud flesje met aardbeiensap…. Mhmmmm….. erg lekker! Daarna zijn we nog even naar de kraam met frontjes gegaan, want we wilden er 1 voor lenneke mee nemen. Maar helaas Len, jou soort zat er niet tussen. Daarna nog even rond gelopen, langs een dierenwinkel waar je de meest rare dingen zag (zie foto’s) en ook een hondje die op chico leek (het hondje van Rick thuis)!! Ze gingen hem fohnen om zijn haar goed te doen hahaha!!! Erg grappig maar helaas waren we hiervoor net te laat met ons foto toestel. Daarna wilden we gaan. Maar toen we buiten kwamen was het weer kei hard aan het regenen (het gaat hier ongeveer iedere dag regenen rond een uur of 4 dus dat hadden we kunnen weten). Maar aangezien het echt weer knoerhard regende en we al een keer meer een kei natte kont hadden gehad door onze te kleine plu (of te grote kont haha) hadden we maar bedacht dat we wat zouden gaan drinken in het cafeetje waar we ook met Ronny waren geweest. Daar aangekomen, was het stikdruk, maar een aantal lieve mensen maakten voor ons plaats zodat we toch even konden gaan zitten. Het viel ons op dat er allemaal mensen van een radio station rondliepen en er zaten allemaal mensen met hartjes op hun kleren en daarop stond couple 10 of 4 of welk nummer dan ook. Maar aangezien er niet veel gebeurde zouden we na een tijdje maar weer gaan. Toen begon er iemand van het radiostation door de microfoon wat te zeggen en net van te voren hadden de koppels kaartjes gekregen met daarop hun opdracht, dus wij dachten, nu gaat het gebeuren! Helaas, ze gingen geen leuke spelletjes doen, maar er kwam iemand zingen. Tijdens het tweede nummer kwam hij richting ons, dus wij dachten dat we de sjaak waren, maar hij ging bij onze buurvrouw zitten (die van het radiostation was) en ging daar verder zingen. Dus toen hij weg was, gingen wij natuurlijk vragen aan mensen van de radio of hij een bekende artiest is ofzo, want dat meisje flipte hem behoorlijk toen hij erlangs kwam zitten. Hij bleek een dj te zijn van een ander radio station. Maar meer konden we niet vragen want toen moest zij weer het podium op om in het Indonesisch vanalles tegen de koppels te vertellen. En ineens hoorde we, AND A BIG APPLAUSE FOR OUR GUESTS FROM HOLLAND!!!! Haha dus wij een boei. Maar goed. Even later kwam dus die dj bij ons zitten en bleek dat hij Wicky heette. Eigenlijk heet hij wawan, maar wicky is zijn radionaam. We hebben telefoonnummers en e-mailadressen uitgewisseld en toen zijn we echt naar huis gegaan. We kregen daarna meteen een berichtje dat hij het leuk had gevonden om met ons te praten en dat hij hoopte dat we contact konden onderhouden. En uiteraard zette ik me nog voorschut toen we gingen, aangezien ik struikelde en bijna viel midden in het restaurant gedeelte hahaha!!!! Daarna gingen we de ankot in. En echt serieus. Deze chauffeur reed me toch lomp. Zelfs lokale mensen hielden zich erg goed vast, omdat ze bang waren dat we eruit zouden vliegen. En als je stop zei, reed hij gewoon door. We riepen zelfs met het hele busje stopt hij nog pas na 100 meter!!! Dus toen wij op een gegeven moment ergens stil stonden, vlakbij waar wij eruit moesten zijn wij uitgestapt. Hij snapte niet waarom wij er al uit gingen maar wij hadden zoiets van, als we er nu niet uitgaan dan stopt hij dadelijk bij ons ook niet!!! We hebben wat afgelachen die dag.
Daarna lekker eten en hop naar bed!

Woensdag 15 februari
Om 4 uur in de ochtend ging onze wekker af. Niet dat we er toen al uitkwamen, maar aangezien wij nogal wat last hebben van opstart problemen hadden we maar bedacht dat het waarschijnlijk beter zou zijn als we eerst ff rustig wakker zouden worden. Uiteindelijk zijn we om 10 voor 5 uit bed gegaan en na het ontbijt waren we klaar om naar de pastoor te gaan. Het was tijd voor ons avontuur naar de arme scholen. Thea had ons nog een hele tas met eten meegegeven, dus verhongeren zouden we in ieder geval niet. Nadat Irma (een Indonesische vrouw die goed engels spreekt omdat ze in Australie studeert) was gearriveerd zijn we vertrokken.
Nu weet ik weer hoe erg die wegen hier zijn. Echt niet te filmen. Zoals Rick altijd zegt. Vruuger toen drempels nog kuilen waren! Nou hier is het behoorlijk vroeger!!!
Ik was na een half uur al behoorlijk misselijk en toen moesten we nog 3 en een half uur rijden!!! O jongens, niet te filmen. We zwiepte alle kanten op doordat we de kuilen moesten ontwijken, op moesten letten voor de brommers en andere mafkezen op de weg en daarnaast reden we ook nog langs diepe ravijnen!!! Heel prettig. Maar goed. We zouden vandaag 3 scholen bezoeken. De eerste school was echt in de middle of nowhere! En het weggetje er naar toe was gewoon van puin, dus je snapt wel dat we hem even zaten te knijpen.
Als eerste gingen we naar Cigugur. Deze school was erg armoedig. Kijk maar op de foto’s dan snap je wel waarom. Het is een klein schooltje, wat behoorlijk wat heeft geleden. Slechte daken en vieze muren. De lokalen klein en donker en als je die tafels en stoelen ziet…. Echt erg. Om over de toiletten nog maar niet te spreken.
Wij hebben de school gevraagd wat ze graag wilden hebben. En dan gaat het vooral over dingen voor de kleuterschool maar ook wat dingen voor de andere klassen. Denk hierbij aan kleurboeken, een wereldbol, legoblokken, een bal, een pop, autootjes, puzzels, boeken voor de bieb, enz. Echt dingen waarvan je denkt die hoort een school toch te hebben. Daarnaast zijn de hogere klaslokalen echt saai, dus wij zitten te denken om een aantal posters te kopen (over het lichaam, over de wereld, over de planeten enz) en ook wat kaarten van de wereld om deze daar te laten ophangen. Aan de kinderen van de tweede klas hebben we ook nog schriften en pennen uitgedeeld die vanuit Nederland hebben meegenomen. Daar waren ze heel blij mee.
Toen was het tijd om naar Cisantana te gaan. Hier was de school al wat minder arm als de vorige, maar nog steeds zag je de armoede. De kinderen zaten aan tafels die veel te hoog waren en dan hebben we het nog niet over de speelplaats van de kleuters gehad. (Dat was trouwens bij alledrie de scholen zo). De speeltoestellen, als je het al zo kan noemen, waren echt brak. Daarnaast was de ondergrond van beton, dus als de kinderen ergens vanaf zouden vallen dan zouden ze geheid hun arm of been breken! Levensgevaarlijk. Dat zou in Nederland dus echt noooooit mogen!! We werden wel mooi ontvangen. De kinderen van 1 van de groepen gingen heel mooi zingen en fluiten (op zo’n houten fluit weet je nog mam, waarvan we toen niet wisten hoe we erop moesten spelen. Dat weet ik nu wel!). Echt super leuk. Een andere klas ging voor ons anklung spelen. En toen we het kerkje bezochten gingen een aantal leerlingen gamalan spelen. Ook aan deze school hadden we een lijstje gevraagd, maar deze schreven tv (21inch) dvd , tape recorder en dat soort dingen, dat ging ons een beetje te ver.
Daarna was het tijd om naar de volgende school te gaan. We gingen naar het plaatsje Cibunut. Alle kinderen waren eigenlijk al om kwart over 12 uit, maar ze waren speciaal voor ons op school gebleven. (Het was ondertussen kwart over 1). Nadat we ook hier alle klassen even hadden bekeken (deze zagen er best leuk uit, leuk versierd overal enzo) was het tijd voor eten. De leerkrachten hadden een klas omgebouwd tot restaurant en daar hebben we gegeten. Ze hadden ook soep. Althans dat dachten wij, maar die soep moet je mengen met rijst. Haha maar goed, weer iets geleerd.
Daarna dachten we dat we naar huis zouden gaan, maar de pastoor had nog een meeting met een aantal hoofden van de scholen uit de omtrek, dus gingen wij nog even naar de middelbare school, waar leerlingen engelse les hadden. We zijn hier maar heel even binnengeweest omdat ook zij graag naar huis wilden, omdat ze op ons hadden gewacht. Daarna zijn we in de auto gaan zitten en hebben we gezellig zitten kletsen.
Na ongeveer anderhalf uur kwam dan ook de pastoor terug en was het echt tijd om naar huis te gaan.
Dachten we……… We gingen eerst nog even op visite bij een pastoor van dat dorp omdat hij een beetje ziek was. Na een half uur gingen we dan echt op weg naar huis. Aangezien het donker begon te worden werd het rijden nog enger. Zeker in de bergen. Ik werd weer ziek, maar deze keer nog veel erger. Toen we ergens stopte om te eten had ik het niet meer. Ik kon echt net meer. De pastoor moest ook hier nog even wat regelen en die man bleek een chinees medicijnman. Hij had wel wat voor mij. Hij kwam terug met 3 verschillende drankjes en 4 pilletjes. Ik heb er niets van op, want alleen al van de lucht van die drankjes ging ik bijna over mijn nek. Toen hij uiteindelijk begreep dat ik erg wagenziek was heb ik twee glazen water gekregen en wat colasnoepjes. En dat heb ik wel opgegeten. (Zie de foto’s om te zien hoe ik er toen uitzag haha). Uiteindelijk waren we om kwart voor 11 thuis. En waren we blij dat we in ons bed konden gaan liggen.
(Die radiodj had trouwens die avond ook nog gesmst of wij naar de radio konden luisteren, naar zijn show. En als we een verzoeknummer hadden dan werd die gedraaid haha. Hier zijn we maar niet meer op ingegaan, aangezien we allebei echt doodop waren.)

Donderdag 16 februari
Vandaag moest ik om 8 uur op school zijn, want we zouden met de 6th grade naar het museum gaan. Toen ik op school aankwam waren onze uniformen er ook en heb ik mijn blauwe polo meteen aangetrokken.
We zijn eerst naar het Asie-Afrika museum geweest. Hier was een conferentie met die landen voor de vrede e.d. Best interessant. Je mocht alleen eigenlijk niet filmen en foto’s maken in het museum, maar dat heb ik stiekem wel gedaan. Daarna zijn we naar het Leger museum geweest. Eerst gingen we in de tuin lunchen. Ik had allen een zakje chips want ik had niet zoveel honger, maar natuurlijk moest ik vanalles van de kinderen proeven. Daarna kreeg ik drinken van de leerkrachten (ijsthee, wat ik dus echt niet lust, maar het viel best mee en smaakte best lekker) en een broodje. Echt smerig gewoon. Ik weet nog steeds niet wat er nu eigenlijk inzat, maar het smaakte nergens naar. Dus al die kinderen lachen want ik keek behoorlijk smerig haha.
Langs de weg stond een kraampje waar ze in olie (zoals je ook oliebollen bakt) ei bakten. Dan spoten ze ei gemengd met kaas in de olie en draaiden ze het rond een sateprikker. Dat heb ik toen maar geprobeerd en dat smaakte echt super lekker. Daarna heb ik nog lekker een cornetto gekocht!!!!
Een aantal van die militairen wilde nog met mij op de foto en dat zorgde voor grote hilariteit bij de kinderen.
Eenmaal binnen kregen ze eerst een inleiding. Deze ging natuurlijk ook over Nederland, aangezien het huis door Nederlanders was gebouwd (Beetje jammer alleen dat het zo slecht was onderhouden) en dat Nederland de Indonesiers heeft onderdrukt. Dus steeds als ik Belanda hoorde keek ik op en vroeg ik aan slamet wat er gezegd werd, want ik wilde natuurlijk wel op de hoogte blijven. Daarna nog even door het museum gewandeld. Vond er niet veel aan. Het was er heel donker en er was niet echt iets interessants en daarna nog op de foto geweest en chips met zeewier gegeten. (wat overigens best lekker is!!)
Daarna naar huis, want om half 2 hadden we afgesproken om met de pastoor wat te gaan eten. Linda, een zakenvrouw, zou ook met ons meegaan. Linda heeft een aantal schoenwinkels, waar de schoenen zelf worden gemaakt en daarnaast is ze ook juwelier. Ze studeert in Amerika om ook nog in Bandung een laboratorium te kunnen openen voor diamanten enzo, dus………. We hadden ons fototoestel niet meegenomen en daar hadden we meteen spijt van, want mevrouw reed een dikke mercedes! Daarnaast was het restaurant behoorlijk sjiek. Echt niet normaal. We gingen bestellen en toen bestelden de pastoor en Linda een salade als voorgerecht. Dus dat deden wij ook maar. Daarna zou ik kippenborst krijgen. Nou echt waar, toen de salade kwam viel ik bijna van mijn stoel. Echt een joekel daar wordt je akelig van. Heb alleen een foto met mijn telefoon genomen dus die zal ik laten zien als ik weer thuis ben. Linda gaf op een gegeven moment haar halve bord salade terug aan de ober omdat ze vol zat. Nog geen 5 minuten later kwam hij terug met een bakje waar haar salade inzat. Om mee naar huis te nemen!!!!!!! In eerste instantie hadden we zoiets van, dat doe je toch niet!! Maar ze vertelde dat dat heel normaal is, zeker omdat je er ook voor hebt betaald. Dus na een paar happen hebben wij ons eten ook maar in een doggybag laten verpakken!! :D Daarna kwam ons hoofdgerecht, ook al zo’n groot bord. Maar dat heb ik niet in laten pakken hoor!!! We hebben erg lekker gegeten en veel lol gehad. En we spraken af dat we zondag weer zouden gaan uiteten, aangezien de pastoor een mooi tentje in de bergen wist en Linda zou ook meegaan, dus aankomende zondag gaan we weer uiteten!!!
Toen Linda ons thuis afzette vroeg ze of we ’s avonds nog zin hadden om ergens wat te gaan drinken met haar broer en schoonzus. Dat vonden we wel gezellig dus we stemden in. Om half 8 werden we opgehaald met een busje, ook al haar wagen! Wat bleek nu. We gingen helemaal niet wat drinken. We gingen ALWEER sjiek eten!!! Maar nu met haar moeder, schoonzus, broer en zijn vrouw en hun kindje!!!! En wij zaten eigenlijk nog vol van die middag…… Daarnaast waren we gewoon casual gekleed, dus ja, je snapt wel hoe wij ons voelde.
We hebben Japans gegeten. Er zat een grote pan met kokend water in de tafel en dan moest je vanallerlei ingredienten bestellen en deze in die pan mikken. En dan na een tijdje in een kom doen en opeten. Best lekker, alleen moesten we met stokjes eten. DAT IS DUS ECHT VRESELIJK MOEILIJK. Dus na een tijdje gaf ik de hoop op want iedere keer 1 rijstkorreltje tussen de stokjes, dat schiet niet echt op. Dus toen heb ik maar om bestek gevraagd. Het was erg gezellig en we hebben afgesproken dat we nog een keer bij Linda thuis gaan fonduen, met haar schoonzus en broer.

Daarnaast gaan we begin maart met Linda een weekend naar Jakarta (waar zij een aantal winkels heeft) en dan slapen we in haar studio. (Als we dat niet wilde zou ze voor ons een hotel boeken, maar dat hoefde natuurlijk niet) Ze gaat ons dan vanalles in Jakarta laten zien, en daar hebben wij wel zin in. Daarnaast neemt ze ons ook nog mee uit raften!!! GAAF, maar ik ben echt een schijterd, dus ik hoop dat ik het durf hahaha….

Nou dat waren onze avonturen van deze week. Sorry dat het zo ontzettend lang is geworden!! Maar we hebben ook zoveel meegemaakt.
Morgen gaan we in Bandung naar de wedstrijd Engels kijken waar onze leerlingen aan meedoen, dus dat komt de volgende keer!

Mijn diaree is trouwens voor het grootste gedeelte over. De medicijnen werken uitstekend!

Nou bedankt voor jullie tijd (haha) en tot de volgende keer.
(Nog maar 5 weken, wat gaat de tijd snel he!?)

Dikke kus van mij.