Mijn allerlaaste bericht over het mooie Sumatra

Haai allemaal!!!

Hier dan mijn laatste verslag over alle gave dingen die ik hier in Sumatra heb meegemaakt. Het is hier ontzettend mooi en gaaf en we maken veel mee. Ik begin met dit verslag bij de nacht van vertrek.

Donderdag 16 maart

Nadat we midden in de nacht opstonden om op ons busje te wachten heeft Nathalie nog 2 keer mee overgegeven. Thea heeft toen snel haar medicijnenkast opengetrokken en Nathalie een middeltje gegeven waardoor ze zich snel beter zou gaan voelen. Om twee uur snachts zou ons busje er zijn en zou onze chauffeur mij bellen. Maar helaas, geen busje. Dus ik zat alweer te balen dat we weer geen vervoer zouden hebben. Ondertussen was het al 10 over 2 en ik had nog niets gehoord. Ik had die gast ook al een paar keer gebeld maar ik kreeg te horen dat het nummer buiten bereik was, dus tja. Op een gegeven moment kwam Ria op het slimme idee om toch maar eens buiten te gaan kijken. En ja hoor, stond de chauffeur al bijna 30 minuten voor het hek!!! Dus wij onze spullen snel gepakt en naar het busje gelopen. Nadat we zo’n 20 minuten aan rijden kwamen vroeg Nathalie zich ineens af waar haar fototoestel was. Nu heeft ze (omdat ze zich zo vreselijk misselijk voelde) vergeten alles te checken en ik was ook niet meer boven geweest dus ik had ook niet meer gecheckt. Wij snel naar Thea gebeld en ja hoor. Stond dat fototoestel nog daar. Dus wij linearecta omgekeerd en terug naar Thea gereden. Gelukkig dat we niet al te ver weg waren en dus waren we snel genoeg weer op en neer gereden. Ons vliegtuig zou om 7 uur vertrekken en we moesten anderhalf uur van te voren op het vliegveld zijn Gelukkig waren we, ondanks dat we nog terug zijn gereden, 2 uur van te voren op het vliegveld aanwezig. Toen we aan de beurt waren om onze koffer in te checken maakte ik iets mee wat ik nog nooit had meegemaakt. Nath en ik moesten tegelijk inchecken en we hoefden niet eens ons paspoort te laten zien!!! Oftewel als iemand mijn ticket had gejat had die zo kunnen vliegen. Nathalie voelde zich ondertussen weer een stuk beter, dus dat was ook wel fijn. De vlucht verliep uitstekend. Lekker eten ook trouwens (haha) en leuke filmpjes, al was het wel jammer dat de tv’s in het middenpad hingen. Nadat we geland waren in Medan moesten we uitstappen op het vliegveld zelf (instappen trouwens ook) en werden we met de bus naar de aankomsthal gebracht. Daar stonden tig tassenjongens klaar met van die trolley’s om je koffer te zoeken en je karretje te rijden. Wij deden dat natuurlijk niet. Jammer genoeg waren er verder nergens trolley’s te bekennen dus moesten we alles sjouwen, maar goed. Achterafgezien is het maar goed dat we het niet door zo’n jongen hebben laten doen, want we hadden een bult bagage en voor iedere koffer moest je betalen. Nadat we door de koffercheck waren gekomen werden we buiten opgewacht door onze gids (Heltie) en chauffeur (Bintang) en zijn we naar de auto gegaan. We zijn eerst naar ons hotel gebracht, waar we lekker even konden rusten. (We waren natuurlijk al sinds 1 uur die nacht op). De bedden waren erg lekker en we hadden een tv waarmee we cnn konden kijken dus we bleven ook een beetje op de hoogte van het nieuws van de wereld. Om half 12 werden we weer opgehaald om naar de chinese tempel te gaan. Het zag er best indrukwekkend uit, al vond ik het erg jammer dat we niet echt een rondleiding kregen. Althans er werd weinig verteld. Na het bezoek aan deze tempel zijn we gaan lunchen bij de pizza hut. (MHMMMM) Na de lunch door naar het paleis van de sultan. Erg jammer was dat het erg slecht is onderhouden en dat er maar 1 zaal was waar we konden kijken. Vanuit daar zijn we naar een grote moskee gelopen. We hadden ons daarvoor al netjes gekleed (broek tot over de knieen, truitje met mouwen) maar toch moesten we een hoofddoek om. Aangezien we dit zelf om moesten knopen zag het er natuurlijk niet uit, maar we hebben er wel om gelachen. De moskee was van binnen verdeeld in twee delen. Niet dat er een muur tussen stond, maar gewoon van die schotten. De ene kant was voor de mannen en de andere kant voor de vrouwen. Beide hebben ook hun eigen imam die “de mis” doet. En dat tegelijkertijd (als wij het goed hebben begrepen!!!) Ik vind het dan ook erg knap dat hun die mis kunnen volgen maar goed.
Nadat we de moskee gezien hadden zijn we naar het reisbureau gelopen waarmee we rondreizen in Sumatra om even kennis te maken met “The Big Boss”. (Dit is dus het reisbureau wat werkt voor Smaragd, ons reisbureau in Nederland). Daarna zijn we een mevrouw gaan oppikken waarmee we naar de markt zouden gaan en zouden gaan koken.
De markt was natuurlijk erg donker en het stonk er een uur in de wind. Je kan er van alles krijgen, vis, groeten, fruit en kip. Wij hebben daar een slogan bij bedacht:
Kies een kip, hij wordt geslacht terwijl u wacht!!!!!
Echt erg hoor, de mensen kunnen daar een levende kip uitkiezen en dan word zijn nek langzaam doorgesneden zodat de mensen hem nog vers thuis kunnen krijgen. BLEUHK. Maar goed. Ook waren wij natuurlijk erg interessant op die markt. Iedereen wilde dat we een foto van ze maakte (dus wij maar doen alsof) en ze stelde veel vragen. Nadat we op de markt klaar waren zijn we naar het huis van die vrouw gegaan. Daar hebben we gekookt. Het jammere was dat we eerst bijna een uur hebben zitten niksen omdat de bediendes en onze gids meer aan het koken waren dan wij. Gelukkig hadden ze het snel genoeg door, dat wij ons verveelden en mochten we al gauw meedoen. En het was een succes. Het was echt heel erg leuk. En ook nog eens erg lekker. Zo lekker zelfs dat ik vis heb gegeten (zo een waar de kop nog aan zit). Na deze vermoeiende dag was het tijd om terug te gaan naar ons hotel. Daar zijn we lekker gaan zwemmen. Eerst in de jacuzzi, die overigens veeeeeeelste heet was, binnen 5 minuten was je zo rood als een kreeft. En daarna lekker in het zwembad waar ik even lekker baantje heb getrokken. We hebben trouwens nog gelachen,want onze sleutel van de deur deed het niet en dus moesten wij in onze handdoek en bikini door de lobby naar de receptie om te vragen of ze onze deur open kwamen doen hahah, je had die mensen eens moeten zien kijken.
Toen we dan eindelijk weer op onze kamer waren was het tijd om naar bed te gaan. En we vielen dan ook meteen als een blok in slaap.

Vrijdag 17 maart.

Vandaag zouden we naar Tangkahan reizen. Het zou een lange trip worden met een hele slechte weg. Daarom gingen we om half 8 weg. Na het ontbijt snel onze koffers pakken en in de auto. Onderweg hebben we nog een palmolie plantage bezocht. Daar staan palmbomen die vruchten hebben en als deze vruchten rood zijn dan zijn ze rijp. Deze worden dan geplukt en naar de fabriek gebracht om palmolie van te maken. Daarnaast hebben we ook een rubberplantage bezocht. In deze bomen gutsen ze een sleufje waar de rubber doorheen kan stromen. Dat wordt opgevangen, en na 7 uur (zolang duurt het tot alle rubber eruit is) worden de bakjes geleegd. En dat gebeurd iedere dag! Op een gegeven moment reden we door een dorpje en zagen we dat er een bruiloft was. Dus wij natuurlijk stoppen om foto’s te maken en te filmen. Het was echt snikheet en dat kon je wel zien aan de gezichten van de mensen. Op een gegeven moment moest het bruidspaar in het midden van de tent gaan staan om te dansen en zingen en dan konden de gasten langslopen om geld te geven. Wij wilden dat ook doen, dus wij geld gehaald uit het busje, een sarong aan getrokken (want dat hoort er natuurlijk bij) en toen in de rij om geld te geven, nadat wij het bruidspaar een hand hadden gegeven moesten we ineens blijven en meedansen!!!! Dat was natuurlijk sensatie, twee van die witte bleekscheten die oosters moeten dansen hahaha. De bruid keek erg chagarijnig en de bruidegom keek ook niet al te vriendelijk, maar wij moesten er hard om lachen. (Ze keken overigens niet chagarijnig om ons, maar dat hoort schijnbaar zo, vertelde Heltie). Nadat we uitgedanst waren en weg wilde gaan, kwam de moeder van de bruid op ons af. Ze vroeg of we niet nog even wilde blijven om mee te eten. Aangezien we toch nog moesten lunchen zijn we maar blijven hangen. Natuurlijk vonden de kinderen uit de buurt ons erg interessant en liepen ons overal achterna. Nathalie zweette zo erg dat ze natuurlijk precies bij haar billen een enorme zweetvlek had staan. De kinderen van het dorp dachten alleen dat ze in haar broek had geplast dus dat was weer sensatie. Toen het tijd was om te eten gingen alle mensen in rijen zitten en wij moesten er natuurlijk tussen. En dan wordt het eten uitgedeeld. Aangezien wij special guests waren, kregen wij drinken met ijsblokjes haha. Wij hebben lekker met onze handen zitten eten en daarna zijn we gegaan, want we moesten natuurlijk nog verder. Toen we het bruidspaar en hun ouders gedag wilde zeggen moesten we in hun huis naar binnen. Daar werd op een deur geklopt en ging er een donkere kamer open. Ligt daar de bruid op de grond en zit de bruidegom met een waaier haar te verkoelen. Waarschijnlijk is ze van haar stokkie gegaan, aangezien het zo warm was en die jurk natuurlijk onwijs strak zit.
Na het afscheid zijn we verder gereden. Toen we eindelijk alle plantages voorbij waren kwamen de bergen en de mooie natuur tevoorschijn. Eenmaal in Tangkahan aangekomen moeten we een smal trapje af. Daarna zien we dat we een stukje door de rivier moeten lopen en dan door middel van een kleine kano aan de overkant afgezet moeten worden. Zie de kleine kano als zodanig, dat zodra je gaat zitten dat ding wiebelt als een gek. En er stond altijd een laagje water onderin, dus dat zat erg prettig. Aan de overkant aangekomen (droog en wel) moesten we weer een bult trappen omhoog. En dat is erg vermoeiend als het heet is. Daar aangekomen kwam de eigenaresse (jane uit Engeland) ons al tegemoet. Ze bracht ons naar ons huisje en we moesten al meteen lachen. Dit was dus echt Back to Basic. Het was een kleine kamer met op een verhoging een tweepersoons bed. En voor het bed hing een klamboe. De “huiskamer” bestond uit een kleed op de vloer en er hing ook nog een wastafel. De douche was het allerleukste. Het was een kleine hokje met een wcpot zonder bril, een tobbe gemaakt van oude autobanden en een douchekop. En natuurlijk, je raad het al, geen warm water. Ook de elektriciteit was schaars. Savonds rond een uur of 6 ging de stroom erop en dan rond een uur of 11 ging de stroom er weer af. Dus als je snachts naar de wc moest dan moest je met het olielampje naar de wc!!! Daarnaast hadden we ook geen bereik dus we zaten echt in de middle of knowwhere.Maar het was erg knus. Haha. Nadat we onze koffers weg hadden gezet hebben we onze bikini aangedaan. Jane heeft ons meegenomen naar de rivier om te laten zien waar we lekker kunne zwemmen. Ook heeft ze ons een watervalletje laten zien. Erg gaaf, omdat je er ook onder kon zitten. Nadat Jane weg was hebben we dat natuurlijk ook gedaan. En ook nog in de rivier gezwommen. Er stond best een behoorlijke stroming dus als je RUSTIG tegen de stroom in zwom dan kwam je niet vooruit. Haha dus kon je baantjes trekken zonder de baantjes hahaha. Na het zwemmen was het alweer tijd om te eten. Helaas was er geen stroom, maar dat maakte alles een stuk bijzonderder. Er kwamen kaarsjes op tafel en daarna het eten. Het was erg lekker. Ik dacht dat ik spinazi ging eten, maar het was iets anders. Niet dat dat uitmaakte, want het smaakte erg lekker. En we hadden ananas na, dus mhmm… Toen we naar bed wilde gaan deed de stroom het gelukkig weer, zodat we in ieder geval onze pyama konden vinden. En toen lekker gaan slapen.

Zaterdag 18 maart.

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Eerste gingen we ontbijten. We kregen brood met scrambled eggs. Het brood leek een beetje op roggebrood en er zat boter op, maar het smaakte goed. Na het ontbijt zijn we meteen vertrokken richting de olifanten. Ja vandaag hebben we op olifanten gereden!! We zijn naar het olifanten verblijf gewandeld. Een lekkere tocht. De 7 olifanten die hier wonen zijn olifanten die van circussen komen. Het is dus een rehabilitatiecentum. Er wordt goed voor de olifanten gezorgd en het ziet er keurig uit. Wij zijn met de olifanten naar de rivier gelopen. Daar was het badder tijd. De olifanten liepen de rivier in en wij liepen erachteraan. Want wij mochten ze mee helpen wassen!! Hoe gaaf is dat. De olifant lijkt lekker zacht, maar hij heeft dikke zwarte haren en die zijn heel ruw. Onder het wassen vlogen er nog verscheidene scheten uit (van de olifant natuurlijk) en de keutels (naja keutels, ze zagen eruit als kokosnoten) dreven rond hahaha, maar gelukkig gingen ze met de stroming mee en kwamen wij ze niet tegen. Na het badderen hebben we de olifanten nog bananen gevoerd. Das ook grappig. Hahaa. Toen was het tijd om op de olifant te klimmen. Ik reed op Eva en Nath op Theo, de enige man in ons gezelschap (naja van de olifanten dan) We zijn de rivier overgestoken om daar de jungle in te gaan. Het was echt super gaaf! Stijl omhoog, stijl naar beneden. Het doet die beesten niets. Ze gaan gewoon. En een mooie natuur en WOW gewoon. Nadat we even waren gestopt zijn Nath en ik op de nek van de olifant gaan zitten (we zaten nu op zo’n kussen op zijn rug) en hebben we zo een stuk gereden. Dat is in het begin wel eng want nu heb je geen stangen om je aan vast te houden. Je moest nu steunen op de kop van dat beest, maar het was wel een gave ervaring. Na deze gave tocht kwamen we aan bij de rivier en wat bleek. De olifanten gingen zwemmen en wij mochten mee!!! Dus het zitstelsel ging af, onze spullen gingen op de grond en wij gingen met de olifant de rivier in. De andere olifanten waren al druk aan het rollen en duiken, maar die van mij en Nath nog niet. Theo werd Nathalie op een gegeven moment beu en is omgerold zodat Nath van zijn nek afviel, maar Eva deed niets. Dus heb ik zelf een beetje meegeduwt zodat ik ook in het water kon glijden. We hebben daar nog even rondgezwommen en er zat een kleine hotspring bij de rotsen dus daar hebben we ook nog ff gezeten en toen zijn we weer op de rug van de olifant geklommen om terug te rijden naar ons guesthouse. We zijn vrijwel voor de deur afgezet (naja voor de trap omhoog naar ons guesthouse haha). Daarna kwamen Nath en ik op een leuk idee. Aangezien we nu als “wilde” (haha) in de jungle leefden vonden we dat we ook maar moesten douchen in de rivier! Dus wij met zeep en shampoo de rivier in. Helaas liepen er een bult kinderen achter ons aan naar de waterval dus zijn we eerst gaan zwemmen. Toen die kinderen allemaal weg waren, zijn we naar de waterval gegaan en hebben we daar uitgebreid onze haren gewassen haha. Daarna nog lekker gezeept en gewassen in de rivier haha. Erg lekker. Toen we terugkwamen was het alweer tijd om te eten. Deze keer aten we ook weer erg lekker. Er was een vriendin van Jane en die had een kindje, jasper. Hij was echt super lief. 3 jaar en kwam ook uit Engeland. We hadden ze wat kleurpotloden gegeven en dat was natuurlijk feest. We hebben erg gelachen met hun. Daarna was het tijd om lekker naar bed te gaan en voor de laatste keer in dit rustgevende oord te slapen.

Zondag 19 maart

Vandaag zijn we na het ontbijt (pannenkoeken met banaan bleukh) al snel weggegaan. We hadden namelijk nog een lange tocht voor de boeg. Gisteren hadden we al onze bagage al meegegeven aan de chauffeur, omdat hij anders zou rijden (en deze rit duurt 6 uur) dan dat wij zouden doen. Dat betekende dus dat wij zorgvuldig 1 rugzak hebben ingepakt met spulletjes die we vandaag zolang kunnen gebruiken tot dat onze bagage er is. Nadat we Jane, Dewi, Angela en Jasper gedag hadden gezegd zijn we met onze laatste bagage voor de laatste keer met de kano de rivier over gestoken. Aan de overkant stonden 3 brommers voor ons klaar. Nath zat bij iemand achterop, ik bij onze gids Helti en nog 2 andere mannen die ook nog wat spullen van ons bijhielden op een andere brommer. Het eerste wat ik vroeg was waar onze helmen waren, maar die hadden ze niet. Was ook niet nodig volgens hun, maar toen ik de weg zag, had ik wel mijn twijfels. Hobbels en kuilen waren niet te tellen en echt rustig hebben we dan ook niet gereden. In het begin zat ik behoorlijk onhandig op de brommer. Ik had mijn rugzak op mijn rug hangen (logisch) en mijn heuptas en nog een videotas had ik bij. Ik was dan ook blij dat we tussendoor een keer stopte zodat ik mijn rugzak op de buik van Helti kon hangen. Dat zat een stuk beter en nu had ik in ieder geval geen last meer van mijn rug. De tocht verliep opzich vrij redelijk, totdat we ergens zo stijl omhoog moesten dat ik dus echt bijna het ravijn in donderde (het was maar een klein ravijntje maar toch… haha) Dus ik ben er snel vanaf gesprongen. Daarna sloeg de brommer nog een keer meer af en Nath maar lachen. Na de 2de stop bleek dat de brommer waar ik op zat een lekke band had (was ook wel logisch als je die weg gezien zou hebben maar goed.) Dus wij naar zo’n doorsmeer (zoals ze dat daar noemen) om onze band te laten plakken. Ook hier liep het dorp natuurlijk uit om 2 met stof besmeurde blanke dames te zien, maar we hebben hier verder weinig aandacht aan geschonken. Toen de band geplakt was moesten we nog een half uurtje rijden.
Toen we aankwamen in Bukit Lawang zagen we wat Jane bedoeld had. Jane had ons namelijk gisteren verteld dat Bukit Lawang 2 jaar geleden een enorme natuurramp heeft meegemaakt. Een muur van 50 meter hoog water is van de rivier in de bergen naar beneden gekomen. De rivier veranderde van koers en heeft dus heel erg veel verwoest. Veel huizen zijn er nu niet meer en de huizen die er nog zijn zijn gadegeslagen. Gaten erin, daken eraf of half… Echt heel raar om te zien. Ze zijn nu in wederopbouw maar dan nog. Je zag het echt nog.
Toen zagen we de brug waar we overheen moesten lopen met onze koffers. Nu heb ik het al niet op bruggen, maar deze was helemaal eng. Zo’n touwbrug achtig iets en het wiebelde als de neten haha maar goed. Nadat we ons hadden opgefrist en wat hadden gegeten zouden we naar het rehabilitatie centrum van de Orang-oetangs gaan. We waren al een beetje aan de late kant en dus nam onze gids een snellere route. Nou dat hebben we geweten. Jeetje wat een tocht, toen kregen we pas een enge brug! Deze brug werd normaal gesproken gebruikt door de lokale bevolking. Hij leek een beetje op onze brug maar hier zat geen touw om je fatsoenlijk vast te houden!!!! Gelukkig het overleefd haha.
Het rehabilitatiecentrum was erg interessant al vonden we het erg jammer dat er maar 2 apen waren. Het was natuurlijk wel zielig om te zien, 2 van die orang-oetangs in zo’n kooi, maar het is wel nodig. Deze apen zijn weggehaald bij mensen en moeten weer terug in de natuur. Ze zitten in deze kooien om dus te rehabiliteren en als dat goed gaat mogen ze het wild in. Ze worden dan semi-wild genoemd. Deze apen komen ook nog naar de voederplaats (waar wij morgen naar toe gaan). Als ze dat niet meer doen dan zijn het weer wilde apen. In het Gunung Leuser Nationaal park zitten nu ongeveer 1000 wilde apen en nog een stuk of 25 semi-wilde. Het park is alleen zo groot dat de kans dat je er 1 tegenkomt niet heel groot is.
Voordat we terug gingen heb ik de aap (zaza) nog een hand gegeven. Dat was ook nog lachwekkend want hij hield mijn hand met zijn ene hand van en met zijn andere hand stopte hij zijn vinger in zijn mond en ging daarna over mijn hand. Ik heb naderhand nog gevraagd waarom dat dat was. Het bleek dat hij zag dat ik nieuw was en dat hij wilde kijken hoe ik op hem reageer. Natuurlijk was hij er ook op uit om mijn tas te skoepen, maar dat is hem lekker niet gelukt haha. Nadat we terug zijn gegaan zijn we lekker met thuis gaan bellen. Toen ik hierna even lekker van de wc gebruik wilde maken, kreeg ik de schrik van mijn leven!! Zit er ineens een dikke kikker in onze wcpot en hij kon nergens anders vandaan zijn gekomen als via de riolering!!! Aangezien je de wc niet kan doortrekken maar met een emmertje water alles weg moet spoelen hebben wij dat eerst maar geprobeerd. Maar het was een taaie dus dat lukte niet. Toen heeft Nath geprobeerd om met dat emmertje die kikker daarin te scheppen en hem dan buiten te zetten, maar ook dat lukte niet. Dus toen maar iemand gehaald. We kwamen Helti tegen en die moest er natuurlijk hard om lachen. Hij zei nog dat ze erg lekker smaakte maar ik hoef geen kikker die door de riolering heeft gezwommen, bleuhk!!!! Helti heeft met een plastic zakje de kikker uit de wc geschept en in de rivier gedumt. Opgeruimd staat netjes hahaa.
En na het eten lekker het bed in gedoken. (naja lekker, het was er snik heet en die klamboe hing gruwelijk in de weg, maar goed).

Maandag 20 maart.

Vanochtend zijn we weer vroeg opgestaan want we zouden een drukke dag tegemoet gaan. We zouden eerst naar de voederplaats gaan en daarna zouden we een jungle tocht gaan maken. (deze was niet ingepland maar hebben wij er zelf bijgenomen, hierover later meer). Na het ontbijt heb ik snel mijn spullen bij elkaar geraapt en zijn we gegaan, maar halverwege bedacht ik me ineens dat ik geld in mijn tasje had gedaan om de jungletocht te betalen en dat ik dat nergens meer kon vinden. Dus ik ben keihard teruggerend (want we waren zoals gewoonlijk weer wat laat) en dat is maar goed ook want het lag ongeveer voor onze deur (het zat er onder), dus anders was ik dat geld kwijt geweest! Nadat ik terug was zijn we snel doorgelopen naar de apen. Het was een hele klim omhoog en aangezien ik mijn vest weer aanhad (ben nog al bang voor beestjes) zweette ik me natuurlijk weer helemaal rot. Bij de voederplaats aangekomen was het er stikdruk. Er was een hele bus ouwe duitse toeristen aangekomen die daar ook wilde komen kijken. Zij gaven echter al snel op. Toen er na 10 minuten nog geen apen waren gingen zij weer weg. Dat betekende ruimte voor ons en dat kwam goed uit, om even bij te tanken. We hebben daar nog met 2 jongens gepraat (1 ervan was bezig met zijn laatste week van 6 maanden backpacken) en we hebben nog wat ervaringen uitgewisseld. Daarna zij ook onze gids dat het tijd was om te gaan. Dat vonden we erg jammer, want we hadden nog geen orang-oetang gezien. Maar we zijn toch maar aangelopen. Er ging nog een andere gids mee en hij vroeg of hij aap geluiden mocht maken. Wij vinden alles best, dus dat deed hij. Nog geen 5 minuten later hing er een semi-wilde orang-oetang boven ons hoofd! ERRUG GAAF!!!! Dus de gids trekt zijn tas open en haalt er wat bananen uit. Nath mocht hem eerst voeren. Hij hing echt heel dichtbij. Daarna ging ik, en dat was erg machtig om te zien. Zo’n aap die dan boven je hoofd hangt te schooien om banaan!!!! Onze gids heeft er ook nog een paar gegeven zodat wij mooie foto’s en film konden maken. Daarna zijn we verder gelopen. Wij dachten dus dat wij een jungletocht geboekt hadden. Zo’n tocht over paadjes waarbij je veel flora en fauna zou zien. Nou dat laatste dat klopte wel, maar die paadjes, die waren ver te zoeken! We zijn dwars door de wildernis gewandeld en stijl omhoog en naar beneden gegaan. Ik voelde me af en toe net een aap, maar het was wel super gaaf! Ik heb me rot gezweet, (ben zeker 10 kilo afgevallen haha) en ben nog in mijn bil gebeten door zo’n grote mier, maar het was zeker de moeite waard! Het was echt super gaaf. Toen we dan eindelijk, na 3 uur, weer bij de rivier aankwamen waren we dan ook echt uitgeput. Gelukkig hoefde we nu niet meer terug te lopen, maar zijn we met rubberbanden over de rivier geraft. Het was jammer dat het water laag stond en dat onze gids ook meeging (die dus op 2 banden hing omdat er een band te weinig was) waardoor we wat minder snel gingen, maar toch was het erg gaaf. De stroming ging echter hard genoeg, aangezien ik mijn bezwete vest wilde uitwassen, maar toen ik hem losliet hij er meteen van door ging! Na deze gave maar vermoeiende tocht zijn we teruggegaan naar ons huisje waar Mama Bibi (zo noemde ze zichzelf) al klaarstond om ons te masseren. Nath ging eerst want ik heb met massages niet zo’n hele goeie ervaring, maar nadat Nath zo’n 40 minuten daar had gelegen vond ik dat ik ook maar ff moest gaan. Het was inderdaad erg lekker en we kwamen ff goed tot rust. We zijn daarna vroeg gaan eten en vroeg naar bed gegaan. Jammer genoeg was het nog steeds heet en hebben we de klamboe een beetje verhangen, wat dus muggen opleverde, maar goed.

Dinsdag 21 maart.

Vandaag zijn papa en mama 26 jaar getrouwd dus gefeliciteerd!

Vandaag zijn we van Bukit Lawang naar Samosir gereden. Samosir is een eiland in het midden van het Toba meer. Na ons ontbijt zijn we vertrokken. Tot onze verbazing zagen we trouwens dat we een nieuwe chauffeur hadden. We hebben Bintang niet meer gezien dus ook geen afscheid van hem kunnen nemen. Maar ons geluk was nu wel, dat we een beter busje hadden met betere airco! Onderweg zijn we nog ergens gestopt waar ze dakbedekking maken van palmbladeren.... pff echt een werk, alleen al om te zien.... Daarna zijn we naar een krokodillenfarm gegaan. Hier zijn we een beetje van geschrokken, aangezien er wel 50 in 1 hokje lagen. Deze worden waarschijnlijk gebruikt voor de zwarte handel (tassen en schoenen enzo) en ook waren er aapjes en slangen en andere dure dieren die voor de handel gehouden werden. Het enige wat ik nog een beetje boeiend vond aan die farm was het grote meer waar echt ontiegelijk veel krokodillen in lagen. Daarna zijn we naar een restaurantje gereden waar we ook toekeken met verbazing. We gingen zitten en meteen stonden er borden met eten voor onze neus. Eerst dachten we nog dat onze gids dit allemaal besteld had, maar het bleek dat je allerlei verschillende gerechten kreeg en alles wat je eet dat betaal je. Nath en ik hadden niet extreem veel honger dus hebben we alleen wat rijst, soep en saté op. Ze wilden ons daar nog oplichten door ons ook nog vis te laten betalen, maar die hebben we niet eens aangeraakt, dus daar trappen wij niet in! Toen we weer verder reden heb ik nog even met pa en ma gebeld (omdat vandaag hun trouwdag is). Ondertussen regende het, daar wordt je akelig van, maar aangezien wij in toch de hele dag in het busje zouden moeten zitten, maakte ons dat niet zoveel uit. Na een lange rit kwamen we dan eindelijk in Prapat aan. Hier lag een veerpont op ons te wachten voor een overtocht van een uur ongeveer, om ons naar Samosir te brengen. Aangezien we iets te vroeg waren hebben we eerst nog even gaan winkelen. Op de boot hebben we ontzettend hard gelachen. Ik had mijn laptop aangezet en allemaal rare liedjes laten horen en we hebben dieren geluiden zitten maken (we leken wel gek haha) en erg hard gelachen. Toen we op Samosir aankwamen was het helaas al donker dus konden we niets van de natuur zien. Aangekomen in ons hotel kregen we een kamer met een tweepersoonsbed. Dit was niet gepland dus onze gids werd behoorlijk link. Nu is er afgesproken dat we morgen verhuizen van kamer en dan hebben we een kamer met twee losse bedden. Omdat ze in dat hotel maar op bepaalde tijden warm water hadden had Nath het bad aangezet, en hadden we nog warm water! En dus hebben we onze bikini aangetrokken en zijn we samen in bad gegaan haha. Erg knus in zo’n veel te klein bad haha, maar we hebben wel gelachen. Daarna eten en toen snel naar bed.

Woensdag 22 maart.

Vannacht maakte ik het weer mee. Ik moest naar de wc zit er ineens een kakkerlak!!! AAAAAH maar ja, het was nog zo vroeg dat ik natuurlijk niemand kon halen. Dus ik heb snel de badkamerdeur dichtgedaan en vanochtend iemand gehaald die hem zou komen weghalen. Gaat die jongen met zijn blote voeten op die kakkerlak staan!!! ECHT GADVERDAMME!!! Maar goed. Maar dat is niet het ergste, maar wat je echt nooit mag doen is op een kakkerlak gaan staan, omdat je dan de eitjes via je voet of schoenzool verspreid!!! Maar goed dat is natuurlijk niet onze pakkie an, want wij veranderen vandaag van kamer en daarnaast slapen we hier nog maar 1 nacht dus ja hahaha…….
’s Ochtends zijn we eerst naar de stenen tafels gegaan. Dit is een oud dorpje waar nog een stenen tafel en stenen stoelen staan waar vroeger de koning van dat dorp recht sprak. Erg leuk om te zien. Daarna zijn we naar een ander dorp gereden waar we een Batak (dat is het soort volk wat daar leeft) dansvoorstelling te zien. Wij hebben ook nog meegedanst, maar we vonden het wel jammer dat de mensen die die voorstelling gaven zo gruwelijk chagrijnig keken. Na deze voorstelling zijn we naar een handweverij gegaan en daar hebben we wat ballonnen en pennen uitgedeeld aan de kinderen en de volwassenen van dat dorpje. Daar waren ze erg blij mee. Na dit dorpje zijn we naar de warmwater bron gereden. Het blijkt zo te zijn dat de restaurantjes daar allemaal zo’n bron in de achtertuin hebben, haha, maar dat wisten wij verder niet. Maakt ook niet uit want het ziet er toch overal hetzelfde uit. Eerst gingen we eten. Ik had friet met gefrituurd ei en stukjes tomaat en Nath had een bananenpannenkoek. Dacht ze. Want toen ze hem open deed vond ze ook nog een berg hagelslag haha. Aparte combi, maar ik geloof dat het wel redelijk smaakte.
Daarna zijn we het bad gaan verkennen. Je had 1 bad waar je voor moest betalen en de andere baden waren gescheiden (mannen en vrouwen apart). Toen wij heerlijk lagen te poelen, hoorde we ineens een “bekende” stem. Een man die ons van te voren had gevraagd waar wij gingen zwemmen, was nadat hij was rond gereden ook maar bij ons zwembadje beland. Hij lag echter op het dak bij het openbare gedeelte. Hij wilde wel eens zien hoe ons badje er dan uitzag. Maar aangezien dat de vrouwen kant was (niet dat er iemand anders als wij waren) strafte god meteen haha, want hij zakte door de golfplaten heen!!!! Haha dus wij en hijzelf moesten hier behoorlijk hard om lachen. Nadat we weer waren aangekleed zijn we terug gereden en zijn we naar Tomok gereden. Dit is een ander dorpje op Samosir eiland. Hier zijn de graven van verschillende koningen. Ook erg leuk om te zien. Maar het teruglopen naar de auto was nog veel leuker. Overal had je souvenirs kraampjes en natuurlijk moesten we overal binnenkijken. Nath had ballonnen meegenomen en die deelde we ondertussen uit aan de kinderen. Dat was natuurlijk een feest. Overal kwamen behalve kinderen ook moeders naar buiten om voor hun “slapende” kind ballonnen te halen. Op een gegeven moment zag ik een leuk souveniertje voor thuis. Maar ik kreeg het niet voor de prijs die ik wilde geven. Toen bedacht ik iets. Ik zou er een ballon bij geven, dus Nath haalde de ballon tevoorschijn. Dat was niet genoeg, dus zei ik, okay, dan krijg je er een pen bij! Dat was nog niet genoeg. Dus kwam er ook nog een pakje kaugom bij. Toen zag ik dat ze begon te twijfelen, maar ze ging nog niet overstang. Ineens bedacht ik me dat ik nog zo’n plastic regencape in mijn tasje had zitten. En toen ik die tevoorschijn haalde hadden we een deal!!! Natuurlijk begon het net te regenen dus wij dat vrouwke in de cape geholpen en zij, zo trots als een pauw, naar buiten!!! Natuurlijk werden wij toen uitgelachen aangezien, wij toen nat werden, maar dat had ik er wel voor over. Nadat we terug kwamen zijn we naar een restaurantje gegaan waar we eerder over gehoord hadden dat dat goedkoop en lekker zou zijn. We wilde eigenlijk vragen of de 2 vrouwen waarvan wij dat gehoord hadden ook mee zouden gaan, maar die konden we niet meer vinden. Maar wat wil het toeval. We zitten net in dat restaurant, komen die vrouwen binnen en dus hebben we gezellig met zijn 4e zitten tafelen. Het uitzicht was trouwens ook erg mooi. We keken zo in het Toba meer, dus dat was wel mooi om te zien. Daarna zijn we teruggewandeld en lekker naar bed gegaan. Trouwens. Wat we erg jammer vonden is dat het na de dansvoorstelling slecht weer werd en grijs en regenachtig werd. Maar gelukkig regende het maar een klein beetje en hebben we toch ons programma volledig kunnen volgen.

Donderdag 23 maart

Vandaag begonnen we aan onze toch naar Berastagi. We moesten natuurlijk weer met de pont over. En ook nu moesten we weer wachten en dus hebben we maar weer ballonnen uitgedeeld. Omdat nu gelukkig wel de zon scheen konden we ons busje uit op de boot en hebben we nog lekker in de zon gestaan. Nadat we weer aan het rijden waren stopte we bij Rumah Bolon (dat is een long house) waar we het paleis van de batak simalungun koningen bezochten. Dit was erg leuk om te zien. Die koning had 24 vrouwen. 12 leefden er in zijn “paleis” de andere woonden allemaal in een ander dorp. Er zijn behoorlijk wat koningen daar geweest. Een aantal van hen lagen ook nog daar begraven dus dat was wel mooi om te zien.
Daarna begon het weer te regenen. (natuurlijk) en toen we bij de sipiso piso waterval aankwamen was de hel losgebarsten. Het kwam echt met bakken uit de hemel. En da was erg jammer, aangezien we nu de afdaling naar waar de waterval in stort niet konden maken omdat het te glad was. Onze foto’s zijn nu ook een beetje grauw, maar toch zijn ze redelijk gelukt. Hierna zijn we doorgereden naar berastagi. We zijn daar naar een groenten en fruit marktje gegaan en hebben daar wat rondgelopen. Huisdieren verkochten ze er ook (lieve konijntjes en schattige cavia’s) en ook, natuurlijk, souveniertjes. Dus Nath en ik weer rondkijken natuurlijk. We hebben hier allebei een ketting met onze letter gekocht. Deze letter is gemaakt van kokosnoot dus dat is wel leuk. Hierna zijn we naar het hotel gereden. Het was echt een super de luxe hotel en we hadden een hele mooie kamer met mooi uitzicht op het zwembad. Jammer dat het weer/nog steeds regende, anders hadden we nog lekker even een duik genomen. Om 7 uur hadden we weer met de gids en chauffeur afgesproken om te gaan eten. Voordat het zover was zijn we nog onze koffers gaan wegen in het hotel. Nath was wezen vragen of dat kon. Eerst kon het niet, maar toen bedachten ze dat ze nog een grote weegschaal hadden staan in de keuken. Dus wij met onze koffers weer naar beneden en hebben we daar in het restaurant onze koffers gewogen. Mijn koffer woog 25 kilo en mijn handbagage 10 dus ik was way to heavy haha. Maar goed. Ik heb nog wat dingen veranderd en mijn laptoptas ook maar volgestauwd en dan zien we morgen op het vliegveld wel wat er gebeurd.
Om 7 uur zijn we dus gaan eten met de gids en de chauffeur. Hun hebben ons naar een restaurantje gebracht en wij hebben hun uitgenodigd om mee te eten. We hebben erg lekker gegeten (ik had gefrituurde bloemkool met rijst en saté hahaha wat een combi). En het was nog goedkoop ook, dus wat wil je nog meer. Nadat we weer terug in het hotel kwamen hebben zijn we ons overheerlijk bed ingedoken om nog 1 nacht te genieten van het o zo mooie Sumatra.

Vrijdag 24 maart.

Vandaag was onze laatste dag op Sumatra. Ik moet eerlijk zeggen dat ik slecht heb geslapen omdat ik stront zenuwachtig ben om weer naar huis te gaan. Ik vind het spannend om iedereen weer te zien en ook spannend omdat we maandag beginnen met de afstudeerfase. Maar goed.
Ik had een witte broek gekocht en die wilde ik natuurlijk aan. Niet aan gedacht dat we vandaag ook nog dingen zouden bezoeken. Maar goed. We kwamen onderweg nog een gave kerk tegen! Deze was helemaal in Batak stijl. En op de muur die de kerk afschermde stond de kruisweg geschilderd. Jammer dat we er niet in konden omdat hij gesloten was, maar ik ben erg benieuwd hoe die kerk er van binnen uitziet.
Daarna brachten we een bezoek aan een echt batak dorpje. We zijn in zo’n huisje geweest. Erg leuk om te zien. Ook grappig om te weten dat daar 4 gezinnen in wonen, met ieder zijn eigen keukentje. Natuurlijk had het weer geregend en was alles modder en drek dus ik liep daar met mijn opgestroopte broek haha maar goed.
Onderweg zijn we ook nog gestopt bij een ananas plantage. Ik wist niet dat die dingen in een plant groeide! Maar het was erg leuk om te zien. We hadden onze gids van te voren gevraagd (hij woont namelijk in Medan) of we als we naar het vliegveld zouden gaan langs zijn huis konden gaan. Wij waren wel benieuwd hoe hij woonde. Gelukkig hadden we daar tijd voor. We zijn door hem meegenomen naar zijn huisje. Het is een klein huisje, maar wel erg leuk om te zien. Hij heeft drie kinderen waarvan de jongste en oudste doof zijn en de middelste erg goed kan leren. We hebben daar banaan leren bakken (erg leuk, ook al lust ik dat niet) en hebben nog even geklets met zijn vrouw. We hebben de kinderen wat pennen, ballonnen en vouwblaadjes gegeven en voor zijn vrouw hadden we een bus haarlak, waar ze erg blij mee was (Nath had haarlak gekocht ipv mousse haha). Nadat we afscheid hadden genomen zijn we nog ergens gaan eten. En toen was het echt tijd om naar het vliegveld te gaan. Na nog een foto te hebben gemaakt en wat spullen voor de kinderen van de chauffeur af te hebben gegeven moesten we ons dan echt gaan melden bij de incheckbalie. Wij vol spanning onze koffers op de weegband, maar er werd nog niet naar gekeken al heb je het graag. Er ging een labeltje om en weg was de koffer. Dus wij hadden ons weer druk gemaakt om niets. (gelukkig maar). Nadat we tax hadden betaald (want dat moet hier helaas ook) zijn we naar de wachthal gegaan. Daar hebben we ook nog gekletst met 2 mannen en we hebben daar onze laatste roephia’s uitgegeven. Toen was het tijd om te vertrekken. Wij dachten dat de vlucht ongeveer anderhalf uur zou duren, maar uiteindelijk hebben we maar 45 minuten in dat vliegtuig gezeten. Het was wel erg gaaf, want het was best helder en we vlogen heel laag, dus hebben we veel van het land kunnen zien. Nu had ik de hele dag mijn broek schoongehouden, knoei ik met sinaasappelsap over mijn broek!!! Beetje jammer, maar goed haha.
Na de landing moesten we 6 uur(!!!) wachten voordat we dan echt naar Nederland zouden vliegen. We hebben daar wat rondgelopen en natuurlijk nog even gewinkeld. Ze hadden daar ook gratis internet dus ik heb ook nog snel ff mijn mail gecheckt en nog snel naar huis gemaild dat we eraan kwamen. Om kwart voor 12 zaten we dan in het vliegtuig naar huis, toen er werd omgeroepen dat we nog even moesten wachten, aangezien het 12 uur vliegen is en we voor kwart voor 6 sochtends niet op schiphol mochten landen. Om 12 uur vlogen we dan eindelijk richting huis. Het werd een lange vlucht. Ik viel steeds in slaap en als ik dan wakker werd dan dacht ik dat ik erg lang had geslapen, maar dat viel iedere keer weer tegen, dan was er maar 20 tot 30 minuten vooorbij…. Maar goed.

Zaterdag 25 maart.

Na een vermoeide vlucht landden we dan toch om half 6 op Schiphol. (Beetje raar dat we eerst niet mochten landen en nu wel maar goed). Toen we stilstonden werd ons nog medegedeeld dat we ons paspoort gereed moesten houden aangezien de paspoort controle versterkt was en er een extra controle zou zijn. Dus zodra we de instapslurf uitkwamen werd ons paspoort gecontroleerd. Toen nog een keer door de douane en toen naar de kofferband. Natuurlijk moesten we daar ook nog eens een half uur wachten op onze koffers en uiteindelijk nog langer omdat ze problemen hadden met de bagagetransfer. Rond 10 over half 7 konden we dan eindelijk door de laatste douane post (godzijdank zijn we niet aangehouden met al onze souveniertjes haha) en konden we dan sinds 8 weken dan eindelijk weer knuffelen met onze familie en ons vriendje!!
Rick had nog een mooie bos rozen voor me meegenomen. LIEF HE!

Dit was het dan, 8 weken lang in het warme, mooie Indonesië. Het zit erop. Maandag begint het echte leven weer en moeten we weer naar school.
Ik heb genoten van deze onwijs gave reis en heel erg veel geleerd. Niet alleen over het onderwijs maar ook over mezelf.
Ik heb het erg naar mijn zin gehad en ben erg blij dat ik deze ervaring heb mogen delen met Nathalie.

Meis je bent een schat en ik vond het erg gezellig met jou!!!!!!

Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke reacties op de site en alle leuke mailtjes die ik van jullie kreeg tijdens mijn reis! Dat heeft me goed gedaan.

Voor de laatste keer,
Knuffel van mij!