Eerste bericht vanuit Bandung!

Jawel jawel.
Eindelijk dan een plek gevonden waar we even kunnen internetten.
Kan ik jullie eindelijk vertellen van alle belevenissen die we nu al hebben meegemaakt.
Ja in 3 dagen kan veel gebeuren! Lees maar...

Zaterdagochtend, 28 januari. Om 8.00 uur staat de halve buurt buiten (in pyama, in de kou) om mij uit te zwaaien! Echt super leuk.
Daarna op naar het vliegveld. Ons pap die dacht dat hij de weg ondertussen wel zonder tom-tom kon vinden, maar natuurlijk reed hij afslag Schiphol voorbij! Gelukkig konden we de volgende afslag eraf, zodat we weer op de weg richting Schiphol kwamen. Uiteindelijk kwamen we dan rond 9.00 uur op schiphol aan.

Nathalie ook getroffen en op naar de incheckbalie. En daar begon het al...
Er was ons gezegd (door de reismaatschappij) dat wij allebei 10 kilo extra mee mochten nemen voor spulletjes om uit te delen op de scholen. En dat was een probleem, want dat was niet bekend en een reisbureau kon veel beloven, maar nee, sinds 1 januari mocht dat niet meer! Nou daar stonden we dan met onze koffers.... Toen kwam de "leider" van Malaysian Airlines die alles (uiteindelijk) voor ons heeft geregeld.
Gelukkig voor ons, maar de tijd van het afscheid kwam steeds dichterbij. We zouden nog even ergens wat gaan drinken, maar dat heeft niet heel lang kunnen duren.
Toen was het dan toch tijd voor het afscheid.
Tjonge jonge, wat viel dat zwaar, maar uiteindelijk moesten we toch door de douane. Vraagt die kerel mij ook nog eens of er iets is, waarom ik moet huilen, dus ik begin natuurlijk meteen weer te brullen... haha... Die kerel zal ook wel gedacht hebben!

Nou toen was het tijd om naar onze gate te lopen en om in te stappen in ons vliegtuig.
We zaten in een rij van drie stoelen. Ik zat in het midden en Nathalie aan de buitenkant. Wij zaten al verschillende senario's te bedenken, wat we zouden doen als er niemand zou komen zitten. Helaas voor ons (en vooral voor mij) kwam er toen een oude Indonesische man langs ons zitten. En het was er niet zomaar 1! Hij was namelijk best een beetje "breed" en ik zat in het midden, dus ik kreeg het nog zwaar te verduren. Hij zat echt super breed, met zijn benen ongeveer tegen mijn benen en als ik "geluk" had, dan pikte hij ook nog mijn armleuning in. En dan heb ik het er nog niet over als hij naar het toilet ofzo moest. Dan moest hij natuurlijk langs ons. Ik ging dan maar op mijn stoel staan (en dan nog plette hij mij) en Nathalie ging maar uit haar stoel! Nou nou, wat hebben wij gelachen, vooral toen hij zijn neus snoot in zijn handen (en Nathalie zag dat hij het ook nog op at... mhmm...)
Nou uiteindelijk heb ik nog even kunnen slapen, dat heeft me goed gedaan want hierdoor duurde de reis een stuk minder lang. Nathalie had een minder leuke ervaring. Ze was al een beetje verkouden toen we het vliegtuig in gingen, maar zo een uur voor we gingen landen werd alles (spanning, eten, eerste keer vliegen) toch een beetje te veel. Ik zei nog zo mooi, dan moet je ff rondlopen, maar na 2 minuten was ze alweer terug en kitste ze alles uit!!! Mhmmm.......
Gelukkig ging het daarna een heel stuk beter met haar.

Nadat we geland waren op Kuala Lumpur zijn we meteen naar onze gate gegaan, om er maar zeker van te zijn dat we ons vliegtuig niet zouden missen. We hebben daar lekker zitten kaarten en ook nog gepraat met een jongen die uit Oostenrijk kwam en op rondreis was.
Toen was het tijd om in te stappen.
Deze reis, zaten we helemaal vooraan in het vliegtuig. Dat beviel wel goed. Bijna geen herrie van de motoren en heel mooi uitzicht.
Na de landing gingen we door de douane en onze koffers halen. Gelukkig kwamen deze ongedeerd bij ons aan.

Toen was het tijd om onze chauffeur te gaan zoeken. Helaas was deze er niet. Dus paniek in de tent!
Natuurlijk kwamen er meteen tig van die jongens om ons een taxi aan te smeren, maar wij wilden perse ons busje.
Helaas stond die nergens, en aangezien het 5 uur in de ochtend was (Nederlandse tijd) wist ik even niet naar wie ik moest bellen.
Toch maar naar ons reisbureau gebeld, aangezien onze contactpersoon op Java niet opnam. Zij heeft voor ons een heleboel geregeld en uiteindelijk vonden we dan ons busje. Helaas was het geen busje met drinkwater en we reden geen toeristische route (zoals afgesproken), maar het was een taxibusje die plaatselijke mensen naar huis zou brengen. Er zaten dus nog 5 andere mensen bij ons in het busje. Toen we dan eindelijk in Bandung waren, reden we niet het mooie centrum in, maar reden we door de armste slobbenwijk die er daar maar te vinden is.
Wat een binnenkomer (vooral voor Nathalie die nog nooit in Indonesie is geweest). Maar goed.
Toen naar de Pastoor. Eigenijk zouden wij hem ophalen, maar hij stond nog in zijn pyama dus hebben wij onze koffers uit geladen en hebben we daar gewacht.
Toen zij we, met koffers en al naar ons gastgezin gelopen. We schrokken ons wel een hoedje, want we liepen een Kampong in (dat is een arme wijk) Dus wij wisten niet wat we ervan konden verwachten. Gelukkig viel het allemaal reuze mee en kwamen we terecht in een heel mooi huis met hele aardig mensen. Wij hebben samen een kamer met twee eenpersoons bedden en airco! Ook hebben ze een stuk of 4 bediende en wordt onze was voor ons gedaan! Erg makkelijk...
Thea (onze gastvrouw) spreekt Nederlands en dat is wel erg fijn, want als er dan iets is, kun je dat gewoon vragen of vertellen.
Ibrahim (haar man) spreekt vrijwel geen Nederlands, maar verstaat het wel. Dus we kunnen in ieder geval ons verhaal ook aan hem kwijt!
Verder hebben we tot nu toe lekker eten, al is het wel veel en verwacht ze dat we minimaal 3 keer opscheppen, maar ja, hahaha.. Gelukkig bevalt het ons goed daar!

En toen was het alweer maandag.
Nadat we onze jetlag hebben verwerkt (we lagen om half 8 's avonds in bed en werden om 11.15 's ochtends door Thea weer gewekt), zijn we maar eens uitgebreid gaan douchen. Daarna zijn we gaan ontbijten. Gelukkig was het brood. En nog lekker zelfgemaakt ook!
Nadat we hadden gegeten zijn we naar onze toekomstige stageschool gelopen.
Eerst zijn we naar de waarnemende manager gegaan waar we kort mee hebben gesproken. Zij kon geen Engels, dus heeft zij de engels docent erbij gehaald. Hij heet Ronny en is eigenlijk ook een soort van stagiaire. Volgens mij werkt hij wel op die school, maar hij is al acht jaar met zijn 3 jaar durende studie bezig en is nog steeds niet klaar. Dus dat was natuurlijk al lachen voor ons. Daarna hebben wij van hem een rondleiding gehad. We hebben ook kennis gemaakt met de andere engelse docenten (daar wisten wij helemaal niets van dus....). En vanaf woensdag gaan wij iedere dag met een andere groep meelopen om zo vanaf volgende week gesplitst te beginnen. Nath vanaf groep 3 en ik de kleuters (of precies andersom daar zijn we nog niet uit) en na ongeveer 3 weken wisselen we dan om.
Na de rondleiding vertelde Ronnie dat de leerlingen bezig zijn met een wedstrijd in Engels. Dit doen ze tegen alle andere scholen van Bandung en hij vroeg of wij wilden helpen. Dus wij mee dat lokaal in. Moeten we onze schoenen uit en op de grond zitten. Wel op een kussentje weliswaar, maar toch.... haha, woensdag dus sokken zonder gat aan..... :D
Het leek haast wel of Ronny helemaal geen voorbereiding of niets had en dus hebben Nath en ik op een gegeven moment de les maar overgenomen. Wij moesten dan ook aan het eind van de les beslissen welk kind aan welk onderdeel van de wedstrijd mee zou doen!! Beetje raar als wij die kinderen pas 1 keer hebben gezien, maar goed. Ben benieuwd wat dat gaat brengen als wij straks voor de klas staan. Overigens missen die kinderen behoorlijk wat discipline. Als wij vinden dat onze kinderen druk zijn..... nou dat is nog niets vergeleken met hier! Hier heeft de leerkracht echt geen orde in de klas. Maar wij hebben voor ons al besloten (en pastoor Leo is het daar helemaal mee eens) dat de kinderen maar moeten leren dat ze respect moeten tonen en op school zitten om te leren. Want (zo vertelde de pastoor) de kinderen zijn erg lui volgens de ouders en kunnen doen en laten in klas wat ze willen. Dus ik ben benieuwd.

Na deze "vermoeiende" dag (ahum) zijn wij samen met Ronny gaan lunchen in de schoolkantine, waar voor de leerkrachten wordt gekookt. Best lekker, tot ik erachter kwam dat iedereen zelf zijn bord en bestek moet afwassen en dat dat gebeurd uit hetzelfde bakje met zeep en hetzelfde doekje..... dus ik weet ook niet of ik morgen mijn eigen brood meeneem of dat ik daar eet.... haha.

Onder het eten vroeg Ronny of we zin hadden om die middag iets te gaan doen. Wij wilden wel Bandung verkennen, dus hij regelde dat wij met hem meekonden. Frans, een andere docent van de school ging ook mee. We hadden rond 4 uur op school afgesproken, maar eenmaal daar.... geen Ronny te bekennen. Van een andere leraar (die hem ondertussen gebeld had) kregen we te horen dat het nog wel 20 minuten kon duren, dus wij balen, maar goed. Uiteindelijk kwam hij omgekleed en wel de school in gerend om ons te halen. We gingen op de brommer. Frans en Ronny zouden rijden, wij achterop. Echt hilarisch! Nath zat bij Ronny op zo'n kawassi geval en ik op zo'n schakel brommer/scooter, weet ook niet wat het was. En gelachen dat we hebben... De brommer van Nath en Ronny sloeg steeds af en dat was natuurlijk wel lachen. We zouden naar een plaats gaan me heel mooi uitzicht waar je vele verschillende soorten koffie kon drinken en waar je ook verschillende soorten chocomel kon drinken. De weg er naar toe was erg mooi, maar soms ook doodeng aangezien we soms maar rakelings langs auto's en fietsers reden. Toen we vlakbij onze bestemming waren, reden we een hele stijle weg naar beneden, doodeng maar goed.
Daar aangekomen lekker zitten drinken en wat gekletst. Omdat Ronny nog een andere afspraak had zijn we niet heel lang gebleven. Nath ging weer achterop bij Ronny en ik bij Frans en toen..... oooh men, wat heb ik gelachen..... De weg was zo stijl, en de brommer van Ronny sloeg weer af... dus ze reden achteruit die helling af....
Ik spring van de brommer af en probeer ook nog dat ding te stoppen en sleur Nath van die brommer af.... Wij zouden wel gaan lopen... We lachen echt in de scheur van het lachen, dat moest natuurlijk gefilmd worden!!
Toen, lopend boven aangekomen, zijn we naar huis gereden. Ronny reed (ondanks de aanwijzingen van Nathalie) de weg naar huis voorbij en toen stond ik daar met Frans in onze wijk.... Wij allemaal bellen, want ik dacht al van shit... Wat gaat er nu gebeuren! En (kei dom natuurlijk) ik had mijn telefoon niet bij dus ik kon Nathalie ook niet bellen. (Dat doen we dus ook nooit meer!) Gelukkig bleef Frans wachten en belde Ronny een keer of tien op, tot we ineens iemand zagen zwaaien in het steegje... Pfff gelukkig, daar was Nathalie weer.

Na het eten zijn we naar de pastoor gegaan om daar te internetten. Nath had zolang getypd (lees ongeveer anderhalf uur!!!!) Dat toen ik eindelijk aan de beurt was, de pastoor naar bed wilde. Oftewel, wij moesten naar huis! Een beetje balen maar gelukkig mocht ik vandaag terug komen en kan ik nu eindelijk dit eerste verhaal op internet kwijt.
In bed hebben we nog lang nagelachen over de gebeurtenissen van die dag.

Vandaag waren we vrij. (Er is een of andere nationale vrije dag, maar ik zou niet weten waarover het gaat....)
Dus zijn we, na het ontbijt Bandung maar eens gaan verkennen. Omdat we wat kaarten e.d. naar huis wilde sturen heeft Ibrahim ons met zijn kia picanto afgezet bij het postkantoor, maar helaas was deze gesloten (wegens die vrije dag natuurlijk).
Gelukkig konden we wel postzegels krijgen bij zo'n kraampje voor het postkantoor, waar je natuurlijk ook nog fooi moet betalen....
Daarna gingen we opzoek naar de winkels.
Dat viel wel ff tegen, want het enige wat we tegenkwamen waren electro winkels, Brommer onderdelen winkels en verder nog veel winkels die stof verkochten. Maar dat was natuurlijk niet wat we zochten. Dus zijn we (omdat we toch niet wisten waar we ergens waren) maar in een taxi gesprongen en hebben we ons laten afzetten op de jeansstreet. De naam zegt het al, daar verkopen ze voornamelijk spijkerbroeken, maar ook veel truitjes! Helaas hebben wij alletwee niet zo'n mooi lijntje als veel van die Indonesische meisjes en daarom werd het kijken, kijken en niet kopen (al heb ik wel 1 truitje gekocht... :D) Gelukkig kwamen we al snel een McDonalds tegen om ons "verdriet" weg te eten... Hahaha nee dat laaste is een grapje, we hebben wel bij de Mac gegeten, maar niet extreem ofzo.
Toen nog leuke kaarten gekocht om naar huis te sturen en nog telefoon gehad van pap en mam, waar ik wel erg blij mee was.

We hebben trouwens een prepaid kaart gekocht hier, waarop je ons ten alle tijden kunt bellen. Dit scheelt ons BEHOORLIJK veel in geld namelijk. Het nummer komt snel, want, dozen dat wij zijn, zijn wij natuurlijk het nummer vergeten mee te nemen!

==> ondertussen heeft Rick ff ons nummer gesmst... TNX SKEET :P
Ons nummer incl landcode enzo is...:
06281322443752
(het kan zijn dat er een 0 extra moet maar dat weet ik niet zeker)

SMS-en AUB NAAR ONS EIGEN (Nederlandse) NUMMER.

Zo, dit is ongeveer wel wat ik te vertellen had. Haha (je zal wel blij zijn dat ik eindelijk klaar ben...)
Het gaat hier dus hartstikke goed en het is hier lekker warm. De eerste dag trouwens nog hartstikke last gehad van warmte uitslag (zo erg dat het op exceem leek) maar gelukkig heb ik een zalfje van Thea gekregen en is het nu over.
Ik heb het erg goed naar mijn zin, mis de kou van Nederland absoluut niet, maar jullie natuurlijk allemaal wel!

Ik ga zometeen nog even proberen of ik de foto's op mijn site krijg. Gisteren bij Nath ging het niet, maar nu hebben we de instalatie cd bij dus nu moet het goed komen.
Ik hou jullie op de hoogte! Tot de volgende keer!

Veel groetjes uit het warme Bandung.

X Chantal.